Door weer en wind
Na nog een maand hard getraind te hebben, na mijn eerste wedstrijd blok weer na mijn blessure in september, had ik er super veel zin om op donderdag 2 november naar Tunis te vertrekken om weer terug te keren op het internationale strijd toneel! Het zou ook mijn eerste keer zijn dat ik zelf naar een wedstrijd zou gaan. Wat een ervaring gelijk... De avond van tevoren was op het journaal al te horen dat op 2 november gedurende de dag storm Ciarán ons land zou gaan bereiken. Ik had gelukkig een vroege vlucht en zou dan net op tijd weg zijn voordat Ciarán ons land voor een paar uur over zou gaan nemen. Om half 6 's ochtends kwam ik aan op Schiphol en bleek uit voorzorg al een hoop vluchten te zijn geannuleerd. Ik hoefde mij gelukkig geen zorgen te maken, want het duurde nog wel even voordat Ciarán aan zou komen. Alles verliep ook eigenlijk hartstikke soepel en ik was binnen no time bij de gate. Het vliegtuig stond klaar en we mochten gaan boarden. Fantastisch, Tunis here I come!
Oohnee, toch niet... Halverwege het boarden stopte het boarden ineens en de mensen die al in het vliegtuig zaten moesten er weer uit. Enkele minuten later kwam er ineens het bericht, dat de vlucht was geannuleerd. Ciarán was nog niet aangekomen op Schiphol, maar om naar Tunis te komen zou ik via Parijs vliegen. Charles de Gaulle Airport was wel al bereikt door Ciarán en omgetoverd tot een waar zwembad. Alle vluchten werden geannuleerd. Iedereen werd hierdoor omgeboekt om de volgende dag naar Parijs te vliegen. Eén probleempje, doordat alle vluchten nu overvol zaten, was er geen ruimte meer voor mijn fietskoffer. Naar Tunis gaan zonder mijn fiets is natuurlijk geen optie, alleen mijn vliegmaatschappij kon mij hier niet mee verder helpen. Ik moest echter wel uiterlijk vrijdagavond aankomen, want zaterdag was de briefing. Gelukkig heb ik een super vader, die met een out of the box idee kwam en bereid was mij daarmee te helpen. Mijn fietskoffer kon namelijk wel nog mee vanuit Parijs naar Tunis, ik moest alleen dan zelf met mijn fietskoffer in Parijs zien te komen. Vervolgens ben ik samen met mijn vader in de nacht naar Parijs gereden om vrijdagochtend alsnog naar Tunis te kunnen vliegen. Nogmaals heel erg bedankt voor je hulp pap! Paar uren later was ik dan eindelijk in Tunis aangekomen. Niks stond mij nu nog in de weg om te gaan racen!
Afrika Cup Tunis - Sprint afstand
Ondanks de behoorlijk vermoeiende reis voelde mijn lichaam goed en had ik er heel veel zin in om te gaan racen. Ik was met name nieuwsgierig wat mijn zwemniveau nu zou zijn. Ik heb daar hard aangewerkt afgelopen zomer en keek er naar uit om dat nu eindelijk in een wedstrijd te laten zien.
Eén voor één werden werden de triatleten opgeroepen naar het startponton. "Number 11, from the Netherlands, Ian Pennekamp!" Daar ging ik dan, ik nam mijn plaats tussen mijn concurrenten, nog maar enkele minuten verwijderd van het startsignaal. "On your marks... PANG!" En weg waren we. Ik had een super duik en sneed door het water. Richting de eerste boei ging het super lekker allemaal en zag ik dat ik zowaar met de kop mee zwom. 'Yes, deze voeten laat ik niet meer gaan,' dacht ik. Bij de boeien was het even wat meer drukken, maar ik behield mijn positie. Op de terugweg begon ik het toch wel zwaar te krijgen. Ik zakte achteraan de kopgroep van zwemmers. Ik moest en zou hier bijblijven! Na ruim 9 minuten zwemmen klommen de eerste triatleten het water uit. Achteraan de groep hing ik er nog steeds aan! Ik had echter iets te vroeg gejuicht. In een triatlon moet je namelijk vanuit het water direct zo snel mogelijk naar je fiets rennen. Dit onderdeel zat er nog niet helemaal zo lekker in. Ik verloor hierdoor net de aansluiting met de kop en moest in het begin van het fietsen toch eerst nog 2km in de achtervolging. Gelukkig kon ik dit samen doen met 4 andere triatleten. Eenmaal aangekomen bij de kop van de wedstrijd bleef ik gelijk hard doorfietsen. Het waaide hard en we hadden zijwind, perfect voor waaiers. Zo bleef ik samen met nu weer 4 andere triatleten hard doorfietsen en braken we los van de groep. We werkten perfect met z'n vijven samen en bouwde ons voorsprong tijdens de 20km fietsen uit naar 2 minuten. Het podium zou tussen ons beslist worden. Na een goede wissel begon ik samen met Ben Dijkstra en Eric Diener als eerste aan de afsluitende 5km lopen. Dijkstra liep echter al snel van ons weg. Diener en ik kregen toen gezelschap van Fabian Schönke. Na 2km met z'n drieën te hebben gelopen ging ik er vandoor in de achtervolging op Dijkstra. Helaas kreeg ik Dijkstra niet meer te pakken, maar bleef ik wel Diener en Schönke voor, en zo kwam ik als 2e over de finish. Super gaaf om in mijn eerste internationale wedstrijd weer gelijk op het podium te staan! Een beter come back had bijna niet gekund!
Pitstop
Na de wedstrijd in Tunis ging ik de volgende dag gelijk weer naar huis om mij nog goed voorbereiden voor mijn laatste wedstrijd van dit seizoen. Ik zou dan nog 10 dagen hebben om goed te kunnen trainen. Eenmaal thuisgekomen bleek de vermoeiende reis naar Tunis toch meer energie gekost te hebben dan gedacht. De eerste dagen na thuiskomst had ik echt even paar dagen nodig om te herstellen en uit te rusten. Zo werd de voorbereiding voor Agadir ietsje korter, maar ik kon gelukkig nog wel een paar goede trainingen afwerken. Donderdag 16 november ging ik, goed uitgerust, op pad naar Agadir. Ditmaal waren er geen obstakels op mijn reis en ging alles gelukkig een stuk soepeler. Ready om nog één keer te knallen!
Afrika Cup Agadir - Olympische afstand
De aanloop naar de wedstrijd op zondag verliep goed en ik had er zin in om nog één keer alles te geven dit jaar. De start was een strand start, normaal gesproken niet een van mijn beste startvormen. Echter, deze keer was ik er goed op voorbereid en helemaal gefocust bij de start. Toen het start signaal ging, was ik gelijk goed weg. Na 50m over het strand te hebben gerend dook ik als een van de eerste het water in. Ik lag hierdoor gelijk goed van voren en had lekker de flow te pakken. Richting de eerste boei werd het zoals altijd weer even beetje drukken en verloor toen beetje mijn slag. Ik werd toen langzaamaan door triatleet en triatleet ingehaald. Er moesten 2 rondjes van 750m gezwommen worden. Toen het einde van het eerste rondje zich naderde had ik echt het gevoel alsof ik ver terug gezakt was in het startveld. Tijdens de Australian exit, waarbij je weer uit het water moet klimmen, een stukje over het land moet rennen en vervolgens weer het water in duikt, zag ik echter dat het wel mee viel en dat ik nog mooi voorin lag. Met deze positieve mindset het 2e rondje ingegaan en bleef mooi in de groep liggen. Tijdens de Australian exit was er echter een kleine breukje ontstaan met de eerste 5 triatleten en in het 2e rondje hebben zij dit gat verder weten uit te bouwen, waardoor mijn groep met 30 seconden achterstand uit het water klom ten opzichten van de eerste triatleet.
Uit het water geklommen moest er eerst nog 200m over het strand gerend worden om vervolgens nog 100m over verharde ondergrond te rennen. In Tunis verloor ik met alleen al een stukje van 100m rennen 5 seconden, dat kon nu dus echt niet gebeuren. Met volle focus klom ik uit het water om gelijk hard over het strand te rennen. Dit ging deze keer erg goed, ik haalde zo nog 4 andere triatleten in en begon samen Dijkstra de achtervolging van 30 seconden op de eerste 5. Er moesten 4 rondjes van 10km afgelegd worden, dus het was mogelijk. Mijn groep werd al snel een grote groep van 10 man en we draaiden redelijk goed. Na stevig doorgefietst te hebben hadden we na 12km de kopgroep van 5 bijgehaald en zo werden we een groep van 15 man sterk. Het tempo ging hierdoor echter behoorlijk uit het fietsen. Normaal gesproken is fietsen mijn kracht en stop ik daar veel energie in tijdens een triatlon. Ik had alleen geen zin om 14 andere triatleten een gratis rit te bezorgen, daarom besloot ik om deze keer eens iets nieuws te proberen: meer achter in de groep zitten en energie sparen voor het lopen. Dit ging super goed, iets te goed... Ik heb nog nooit zo ontspannen gefietst en ik keek er echt naar uit om straks alles uit de kast te gaan lopen. Echter, in de laatste 2km, in de afdaling, werd de gashendel ineens voorin opengetrokken. Halverwege de groep brak het toen in tweeën. Ik zat niet goed op te letten en zat te ver van achteren. Toen moest ik ineens in de laatste 2km nog in de achtervolging. Zonde van mijn energie en ik begon ook nog eens met 5 seconden achterstand aan het lopen, wat nergens voor nodig was geweest. Wijze les weer geleerd: laatste kilometers van het fietsen altijd voorin zitten!
De 40km fietsen voelde dus over het geheel gezien vrij ontspannen. Door mijn fout op het einde van het fietsen kon ik mijzelf echter wel voor mijn kop slaan. Uit kleine frustratie dacht ik om dan maar het gat zo snel mogelijk dicht te lopen, ik voelde mij toch erg goed. Niet de beste beslissing om zo een 10km hardlopen aan te vliegen als het warmer dan 30 graden is. Ik kreeg het hierdoor al vrij snel erg zwaar met lopen, maar ik zat er in een mooi loop groepje dat richting het podium aan het lopen was, dus ik moest er bij blijven. Na 7km was ik alleen helemaal oververhit geraakt en zakte mijn tempo helemaal in. Na een kilometer niet zo goed meer te weten hoe ik mijn benen moest gebruiken en mijn top 5 positie verloren te hebben, ben ik toch nog trots dat ik mij heb herpakt en mijn 6e plek nog net heb weten vast te houden.
Agadir heeft helaas niet het succes gehad op de manier zoals ik dat in Tunis had, toch was het wel weer een heel waardevolle en succesvolle trip op een andere manier. Ik heb weer een hoop geleerd en weer een mooie wedstrijdervaring opgedaan. Met deze lessen kan ik mooi de winter in gaan om op te gaan bouwen naar 2024. 2023 is misschien niet het meest leuke jaar geweest, maar wel echt een super leerzaam jaar geweest voor mij. Mijn grootste les: naar je lichaam luisteren. Met je hoofd alleen kan je helaas niet triatlon doen, daar heb je ook zeker je lichaam bij nodig, dus zorg er goed voor, je hebt er maar eentje gekregen. Ik kijk er enorm naar uit om weer stappen te gaan zetten deze winter, maar eerst: off-season! Dat betekent voor mij vooral ook een beetje te gaan crosstrainen. Ik vertrek zaterdag 2 december naar Noorwegen om te gaan langlaufen!
Comments