"An injury is not just a process of recovery it's a process of discovery" - Conor McGregor
Mei, voor mij de mooiste maand die er is. Het is namelijk de maand waarin ik elk jaar weer een taart met een extra kaarsje mag uitblazen. Mei 2023 is echter wel een enorm bewogen maand geweest voor mij, waarin ik helaas nog wat dieper het blessure dal in ben gedoken. Ik neem je graag mee in mijn mei maand en hoe ik bezig ben om sterker dan ooit uit het dal te gaan klimmen, de basis is al gelegd!
Kunnen we weer gaan racen!?
Op 24 april leek ik eindelijk de oorzaak in de pijn in mijn knie gevonden te hebben, namelijk een vastzittend SI-gewricht, lees het vorige blog “Update Maart – April 2023”. Hiervoor was ook een oplossing en kreeg ik van mijn fysio oefeningen om mijn SI-gewricht los te gaan maken. Ik ben hier elke dag mee bezig geweest en mijn bekken stonden in 2 weken weer helemaal recht. Zo snel kan het dus blijkbaar gaan, ik was hierdoor zo positief verrast, dat ik weer heel veel extra motivatie kreeg. De pijn in mijn knie was ook zo goed als verdwenen en ik wist gelijk waar ik voor zou gaan, het NK sprint over 5 weken. 5 weken voorbereiding is natuurlijk erg kort, maar het herstel ging ineens zo voorspoedig dat ik dat wel een supermooie uitdaging vond en dit motiveerde enorm.
In mijn programma werd nu dus ook weer wat intensiteit toegevoegd. Wat was dat een heerlijk gevoel! Na bijna 3 maanden eindelijk weer een beetje los te kunnen gaan in trainingen. Waarschijnlijk als je dit nu leest denk je, “Ian wat doe je nu!? Je hebt er net 3 maanden uitgelegen, doe eens rustig aan man…" Ik moet zegen, dat denk ik nu wel als ik dit zo opschrijf, niet een van mijn meest slimme acties. Mijn enthousiasme won het van mijn geduld, met als gevolg: mijn knie doet weer pijn. Daarentegen, is de pijn nu echt meer rondom mijn kniegewricht in plaats van mijn Vastus Medialus, die eerst pijn deed door overbelasting als gevolg van een scheve bekkenstand.
MRI
Normaliter ben ik altijd lekker enthousiast en kan ik mentaal ook wel een stoot verwerken, maar dat mijn knie zelf nu echt weer pijn begon te doen bij simpel weg staan of zelfs al zitten, was toch wel een klap. Ik wil namelijk nog graag de rest van mijn leven lekker kunnen blijven sporten en ik begon nu te twijfelen of mijn knie de belasting die triathlon van je lichaam vraagt zou kunnen blijven volhouden. Om meer duidelijkheid te krijgen over de status van mijn knie heb ik op 5 juni een MRI-scan laten maken.
De uitslag van de MRI is een grote opluchting en geeft weer vertrouwen. Bijna alles wat door mijn val vorig jaar kapot is gegaan, is volledig genezen. De botkneuzing is ook volledig hersteld. Het scheurtje in mijn binnenste knieband is hersteld, er zit wel wat littekenweefsel, wat soms voor wat irritatie kan zorgen, maar dat heeft geen schadelijke gevolgen. Mijn meniscus en kraakbeen zien er goed uit. Alleen de partiele ruptuur van mijn voorste kruisband zal nooit meer genezen. Wil mijn knie de belasting van triathlon aan kunnen, dan zal ik wel moeten zorgen dat mijn knie een stuk sterker gaat worden door specifieke krachttraining te gaan doen. Het is met name fijn om te weten dat mijn knie dus goed hersteld is van mijn trauma van vorig jaar en dat ik door het sporten er niet iets extra’s kapot aan kan maken. Ik zal dus terugkomen, maar moet nog even geduld hebben.
Go with the flow
Wanneer ik weer aan de start zal verschijnen van een triathlon is op dit moment nog een grote verrassing. Wat ik deze maand wel écht heb geleerd, is leren loslaten en go with the flow. Ik zal gaan herstellen op basis van de snelheid die mijn lichaam aan geeft en niet weer een doel stellen wanneer ik fit ‘moet’ zijn. Dit afgelopen jaar is niet de meest leuke periode geweest, maar terugkijkend heeft het ook veel mooie dingen gebracht en heb ik er super veel van geleerd.
Comments